Συζητήσεις για την αναθεώρηση του άρθρου 16. Διαφωνίες. Ομοφωνίες. Πορείες. Συνθήματα. Νέοι, φοιτητές, μαθητές, συνδικαλιστές, καθηγητές και αδιάφοροι στους δρόμους. Ανησυχία. Η Μαριέτα είναι πάντα η Μαριέτα. Τα πολιτικά πρόσωπα που την πλαισιώνουν είναι πάντα πολιτικά πρόσωπα και ο Έλληνας είναι πάντα Έλληνας. Άραγε οδηγούν κάπου όλα αυτά;
Τι θέλω να πω :
Διευκρίνηση 1η) : κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει την ίδρυση και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όποιος έχει το κεφάλαιο ή την αγάπη για την ανώτατη εκπαίδευση ας ιδρύσει ένα κερδοσκοπικό ή μη ιδιωτικό πανεπιστήμιο και όποιος πάλι έχει το κεφάλαιο ή την αγάπη για μάθηση ας παρακολουθήσει τα μαθήματα που προσφέρει.
Διευκρίνηση 2η) : η κατάσταση των δημοσίων πανεπιστημίων είναι απελπιστική. Από κάθε οπτική. Πριν από 5 χρόνια, πρωτοετής στη φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ, με περισσή αγάπη για το αντικείμενο μου και τη μάθηση, γνώρισα από την καλή και την ανάποδη το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Διαλέξεις σε αίθουσες με περισσότερα από 50 άτομα που δεν ήξεραν να μιλήσουν σωστά νέα ελληνικά πόσο μάλλον να κλίνουν το ρήμα τιμάω- τιμώ στην ευκτική αορίστου. Καθηγητές απόμακροι, αδιάφοροι, αυστηροί. Κι αν ακόμα υπ
ήρχαν προσεγγίσιμοι και ευαισθητοποιημένοι καθηγητές γίνονταν περίγελο των φοιτητών. Παπαγαλία. Αδιαφορία εκ μέρους των φοιτητών. Κυνήγι του εύκολου βαθμού. Γλείψιμο εκ μέρους των φοιτητών αλλά και των καθηγητών (για να πάρουν μία καλύτερη έδρα). Κόντρες μεταξύ καθηγητών για το ποιος είναι ο σωστός. Εργασίες τυπικές, αδιάφορες, τις οποίες μπορείς απλά να αντιγράψεις από κάποιο φοιτητή μεγαλύτερου εξαμήνου. Κτλ κτλ. Σε όλα αυτά υπάρχουν βέβαια οι εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες. Πέρνωντας το πτυχίο μου διατήρησα την αγάπη μου για το αντικείμενο μου και τη μάθηση (ίσως και να την αύξησα) αλλά δεν έκρυβα την απογοήτευση μου για το χαμηλό επίπεδο της δημόσιας ανώτατης παιδείας.Διευκρίνηση 3η) : Αμφιβάλλω πως η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα φέρει την οποιαδήποτε αλλαγή στο χώρο της ανώτατης παιδείας. Γιατί η παιδεία ξεκινάει από τη νηπιακή ακόμη ηλικία. Από το σπίτι και τους γονείς καταρχάς, από τους δασκάλους στο δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο κατά δεύτερο λόγο. Από τα ΜΜΕ. Από τους πολιτικούς. Από την κοινωνία. Όσο κι αν η αλήθεια πονάει το πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο της "χώρας που γέννησε τον πολιτισμό" είναι σκατά, πιο χαμηλό δε γίνεται.
Αυθαίρετο και καθαρά υποκειμενικό συμπέρασμα (διορθώστε με αν κάνω λάθος) : Αν κάποιος από εκείνους εκεί ψηλά που κάθονται στις υπουργικές θέσεις θέλει να αλλάξει την κατάσταση στην ανώτατη παιδεία ας εσκύψει πρώτα στα ζητήματα της προδημοτικής ακόμη εκπαίδευσης και ας υιοθετήσει ο ίδιοε μία πιο πολιτισμένη συμπεριφορά. Κι αν κάποιοι από τους μαθητές - φοιτητές, καθηγητές, γονείς και λοιπούς πορευομένους θέλουν να βελτιώσουν το επίπεδο της παιδείας και να διατηρήσουν τα προτερήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας (π.χ. άσυλο) ας επιδείξουν περισσότερο ενδιαφέρον για αυτή καθημερινά και χωρίς να χρειάζεται να προηγηθούν πολιτικές διαβουλεύσεις, συζητήσεις και κυρίως διακύβευση συμφερόντων.
Μία μέλλουσα (ελπίζω) φιλόλογος
Καλά τα λες. Αλλά αυτό που με εξοργίζει (το μόνο, αφού ή κάθε άποψη είναι σεβαστή) με τους πολέμιους των ιδιωτικών πανεπιστημίων, είναι το επιχείρημα ότι εκεί θα φοιτούν όσοι θέλουν να αγοράσουν τη γνώση.
Ως καθηγητής σε ΙΕΚ (ιδιωτικό) έχω μπροστά μου φτωχόπαιδα, που για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν τα κατάφεραν να μπουν σε μια σχολή του πανεπιστημίου και ψάχνουν, τώρα, την κατάρτιση. Επειδή έχουν μεράκι. Δεν έχω μπροστά μου πλουσιόπαιδα κακομαθημένα, που θέλουν να πληρώσουν για ένα πτυχίο.
Κι όμως, κάποιοι βάζουν αυτά τα παιδιά, στο ίδιο τσουβάλι με τα άλλα που -σίγουρα- υπάρχουν. Αυτό με εξοργίζει.