Και τώρα η συνέχεια :

Διανυκτερεύω που λέτε το πρώτο βράδυ στο δωμάτιο. Με ξυπνάνε το πρωί μία μία οι νοσοκόμες, όλες τους εξαιρετικά ευγενικές και πρόσχαρες ! Μετά από λίγη ώρα εισβάλλουν στο δωμάτιο ο καθηγητής γιατρός, ο οποίος αγνοεί ποια είμαι και ποια η αιτία νοσηλείας μου, οι εφημερεύοντες γιατροί και ένα τσούρμο ειδικευόμενοι. Εξηγούν στον καθηγητή τι υποτίθεται ότι έχω (το χαρτί λέει απλά άλγος υπογαστρίου), με πασπατεύει λίγο και φεύγει αγνοώντας με πλήρως.
Σε κάποια στιγμή περνάει ένας γιατρός για να με ενημερώσει πως σε μισή ώρα θα με φωνάξουν για υπέρηχο. "Μην πας πουθενά" λέει λες και είχα κάπου να πάω. Η μισή ώρα περνάει, περνάει κι η πρώτη, κι η δεύτερη, έρχεται το επισκπετήριο (μόνο 4 με 6μ.μ. επιτρέπονται οι επισκέψεις), φεύγει και τότε μόνο με φωνάζουν για υπέρηχο. Τουλάχιστον εκεί με κατατόπισαν περί τίνος πρόκειται και πως βαίνω καλώς.
Την επομένη έρχεται πάλι ο καθηγητής με τους δορυφόρους του. Παντογνώστης, απρόσωπος, βιαστικός. Ενημερώνεται από το γιατρό που με είχε εξετάσει το προηγούμενο βράδυ σχετικά με το τι έδειξε ο υπέρηχος και αποφασίζει να διανυκτερεύσω για ακόμη ένα βράδυ και μετά να φύγω με την προοπτική να ακολουθήσω μία εξάμηνη θεραπεία (χάρηκα κι εγώ η καημένη). Στη συνέχεια όμως αρχίζουν να συζητάνε μπροστά μου, γιατρός και καθηγητής, σε άπταιστα "ιατρικά" πράγματα από τα οποία εγώ δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα και η απόφαση αλλάζει. "Αν είναι ετσι δε φεύγει και οπωσδήποτε λαπαροσκόπηση". Και φεύγουν όλοι πριν προλάβουν να μου δημιουργηθούν ακόμη απορίες για να ρωτήσω.
Τότε είναι που άρχισα να ανησυχώ. Ήξερα τι ήταν η λαπαροσκόπηση αλλά πότε θα γινόταν; έπρεπε να γίνει άμεσα; πόσες μέρες θα έμενα ακόμη; τι περίμεναν να βρουν; θα ήταν κάτι ανησυχητικό; κάποιο πρόβλημα μόνιμο; Παρόλο που ο φίλος μου βρήκε μία γνωστή του γιατρό η οποία έσπευσε να μας καθησυχάσει δεν μπορούσα να ηρεμήσω όλη την υπόλοιπη μέρα, όπως εξάλλου και οι δικοί μου άνθρωποι.
Μέχρι που σήμερα το πρωί με επισκέπτηκε διαφορετική συνοδεία. Άλλος καθηγητής και γιατροί. Αυτός έκρινε πως είμαι εντάξει (εξάλλου το πρόβλημα για το οποίο είχα νοσηλευτεί υποχώρησε) και μπορώ να φύγω. "Γιατρέ μου, χθες μου είπαν ότι χρειάζεται να κάνω λαπαροσκόπηση" ρώτησα αφελέστατα. Δεν έδωσε απάντηση δίνοντας μου να καταλάβω ότι δεν είναι και κάτι τόσο σημαντικό προς το παρόν και προχώρησε στην επόμενη ασθενή. "Και τότε τι μου είπαν εμένα και με άγχωσαν;" ήθελα να φωνάξω αλλά επικράτησε ο ευγενικός μου εαυτός. Τώρα είμαι επιτέλους ελεύθερη !

Πριν κλείσω με το επιμύθιο της ιστορίας πρέπει να αναφέρω και το περιστατικό των δύο συγκρατουμένων μου. Ήταν δύο κοπέλες έγκυες που παρουσίαζαν καμπύλη σακχάρου, κάτι όχι σπάνιο στις εγκύους που έχει ως αποτέλεσμα να γερνάει γρήγορα ο πλακούντας και να μην τρέφεται καλά το μωρό. Σε τέτοιες περιπτώσεις συνιστάται καισαρική πριν ολοκληρωθεί η κύηση ούτως ώστε να μην κινδυνεύσει το παιδί. Αυτό περίμεναν και οι δύο κοπέλες. Την πρώτη την προετοίμασαν, την άφησαν νηστική και ξαφνικά την έδιωξαν με τη διαταγή να έρθει την επόμενη εβδομάδα για εξετάσεις. Η δεύτερη επί μία εβδομάδα περίμενε να της πούνε τι να κάνει, αγχώθηκε, ανέβασε σάκχαρο, παρέμενε στην άγνοια και τελικά αφέθηκε ελεύθερη σήμερα το πρωί χάρη στην αποστομωτική δήλωση : "αφού είσαι καλά γιατί δε φεύγεις;"

Και τέλος, όπως υποχέθηκα, το επιμύθιο : ΟΣΟ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ ΕΛΛΑΔΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ, ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΚΑΛΟ, ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΤΕ !